Tot 2019 was ik vooral huisvrouw. Als moeder van een jong gezin zaten mijn dagen goed vol, ik was druk bezig met het regelen van het gezinsleven, dat alles op rolletjes liep, dat ieder kind kon zijn wie hij / zij is en dat ze overal konden zijn waar ze wilden zijn. Het was een bewuste keuze om te stoppen met werken toen mijn oudste dochter 2 jaar was. Ik wilde een aanwezige moeder zijn voor mijn kinderen en geen moment van hun ontwikkelingen missen...
Na een tijdje begon ik echter toch iets te missen. Ik ging mij oriënteren op een nieuwe baan. Eerst in de sector waar ik vandaan kwam maar dat voelde niet meer goed. Vele verschillende beroepen kwamen voorbij. Voor vele beroepen heb ik de tijd genomen om uit te zoeken of het bij mij zou passen, wat ik voor opleidingen zou moeten volgen en welke werkmogelijkheden er voor mij zouden zijn. Bij elk beroep had ik echter wel een nadeel wat te zwaar woog...
Zo kwam ik er achter wat ik allemaal toch eigenlijk niet wilde. Niet bepaald motiverend maar zeker wel van waarde.
Ruim twee jaar geleden kwam daar verandering in. Ik moest geopereerd worden waarbij ik onder volledige narcose moest. Bij het onder narcose brengen werd er gevraagd of ik mooie herinneringen heb en mij die kon voorstellen.
Direct zag ik mijn mooie gezin voor mij, zij geven mij zulke mooie herinneringen, vol vertrouwen dacht ik daar aan.
Echter, op het laatste moment kwam daar in volle kracht een prachtig groot zwart paard voorbij gegaloppeerd, met wapperende manen rende hij voor langs. Met dat beeld ging ik onder narcose.
Enigszins verward werd ik weer wakker...
Dit beeld bleef door mijn hoofd zweven, ik kon het niet los laten, ik wilde het ook niet los laten! Jaren geleden was ik fanatiek ruiter, ik reed op maneges en had verschillende verzorgpaarden, ik was graag bij paarden. Voor de eerste zwangerschap stopte ik met paardrijden en ik had het sindsdien niet meer opgepakt. Wat had dit beeld toch te betekenen?